Scheiden of heb ik last van mijn verleden?

Je leert elkaar kennen en geniet en als er kinderen komen dan loopt het op eens anders en opeens stel je jezelf de vraag, is mijn partner wel de juiste?

Steeds vaker voel je je niet begrepen of alleen en voel je een intense pijn als je partner niet door heeft wat er bij je speelt. Als je partner iets zegt, komt het mega hard binnen en uiteraard reageer je je er heftig op. In jouw ogen werk je hard in deze relatie, maar lijkt het of de ander vrolijk er op los leeft. Is dit werkelijk zo of heb je dit langzaam ook laten gebeuren?

Ik weet nog heel goed hoe dat in mijn eigen relatie ging. Onze oudste was een huilbaby en wat hadden we het bijna 1,5 jaar enorm zwaar. Wat voelde ik me eenzaam en verlaten. Mijn partner deed in mijn ogen precies waar ie zin in had, sport, hobby en ja studie en werk was uiteraard noodzakelijk.

Was hij wel alleen schuldig of ging ik harder werken, vechten om maar niet te voelen en voor mezelf dan te kunnen zeggen dat alles aan hem lag. Pas jaren later na onze scheiding kwam ik er middels paardencoaching achter waarom ik me zo eenzaam in de relatie voelde en waarom ik steeds een soort intense pijn voelde als hij iets niet deed of juist zei. Was dit wel eerlijk van me? Was dit zijn gedrag alleen of had ik last van mijn verleden?

In 2021 liet een sessie me dit heel mooi zien. Twee grondplaten werden gebruikt en op de ene gaf ik mijn ex de schuld als hij iets naars zei en twee plaat stond dat mijn ex me raakte op mijn oude pijn en dat ik mijn oude pijn mocht erkennen en niet mijn ex de schuld moest geven. In 1^e geval liepen de paarden weg en in 2^e geval mocht ik even verdriet erkennen, maar ook erkennen dat dit oude pijn was en zowaar de paarden kwamen naar me toe. Zo was het in mijn leven steeds. Als ik in oude pijn geraakt werd, ga ik ander de schuld en ging ik een soort vechten om maar uit te leggen en juist daarmee duwde ik de ander weg. Nu 2 jaar later besef ik me dat steeds heel goed. Oh nee ik ben echt niet perfect en maak nog steeds af en toe dezelfde fout, maar de erkenning is er wel en dat is al een hele grote stap in mijn proces. Dus af en toe duw ik mijn vriend dus weer weg, want ook de ander heeft zijn triggers, maar sta open om de dag ernaar beide met elkaar in gesprek te gaan en bespreek rustig waar je pijn zit en of jij er wat aan kan doen. De ander kan je niet veranderen, maar jezelf wel. Soms gaat de ander ook verder in zijn proces en verandert mee en dat is natuurlijk helemaal mooi!