Overlijden door zelfdoding en rouwverwerking

Bij een sterfgeval zal er vaak spanning naar voren komen, maar het maakt wel verschil hoe iemand overlijdt en de periode die je er naar toe kan werken en afscheid kan nemen.
Als iemand ziek is en je hebt bijvoorbeeld nog een half jaar te gaan dan kun je met elkaar naar het definitieve afscheid toe leven en nog mooie herinneringen samen maken.

Als iemand plotseling overlijdt dan wordt het veel lastiger. Dan valt die persoon in één keer uit je leven en heb je geen afscheid kunnen nemen en zit je misschien met vragen of schuldgevoelens wat je nog met of voor die ander had willen doen.
Als iemand zelf besluit om uit het leven te stappen dan komen er nog meer vragen naar voren. Zeker als je als nabestaande dit niet hebt zien aankomen en het je ouder betreft en je dacht nog meer tijd met elkaar door te brengen. Uiteraard ook als het je partner of vriend of familielid is, is het enorm zwaar. Daarnaast kunnen enorme schuldgevoelens naar voren komen of indien je nog een kind bent dan wil je de overgebleven ouder bijvoorbeeld niet nog verdrietiger of boos maken en gedraag je je als een voorbeeldig kind. Dit om de overgebleven ouder geen extra pijn te doen, maar ook, omdat je denkt dat de ouder die uit het leven stapt, dit deed aangezien je niet lief genoeg voor hem/haar was.
Ook als het een goede vriend/vriendin of broer/zus betrof. Wat had je als nabestaande anders kunnen doen? Had je het kunnen voorkomen of de andere persoon een fijner leven kunnen bieden, waardoor de ander nu nog zal leven. Kortom je blijft zitten met enorm veel vragen, maar ook schuldgevoelens. Dit sla je allemaal op in je lichaam en vaak is het enorm moeilijk om er over te praten. Vaak leeft er ook een soort schaamte bij je om dit bij anderen te bespreken.
Als ik naar mezelf kijk, vertelde ik vroeger dat mijn vader een ongeluk had gehad en hoopte dan dat de ander niet verder vroeg en niet aan mijn gezicht kon zien dat ik niet de waarheid sprak. Later vertelde ik het wel, maar ja uitleggen waarom hij dat gedaan had, dat kon ik niet. Wel werd ik een voorbeeldig kind of eigenlijk was ik dit al gezien er ook binnen ons gezin een periode vooraf ging aan de zelfdoding. Ik weet nog heel goed dat uit het vriendengroepje, Thomas, ik al zijn naam nooit vergeten, zijn ouders gingen scheiden en iedereen van ons vriendengroepje uit de 4e klas toen, had zo te doen met hem. Het enige wat in mij op kwam, was EN IK DAN? MIJN VADER IS DOOD!
Ik kan me niet herinneren dat die vriendjes wisten hoe ze met me om konden gaan en wat deed ik….ik bevroor en trok me terug. Tot we helaas na 1,5 jaar ook naar een hele andere plaats gingen verhuizen. Mijn hele houvast was ik kwijt en ik? Ik ging me totaal terug trekken. Mijn hele pubertijd door tot het rond 24 jaar wat beter leek te gaan. Ik werd weer blij en genoot tot dat de drukte van een gezin me helaas weer triggers liet zien. Helaas wist ik toen niet waardoor dat kwam. Pas in 2018 werd me dit tussen de paarden duidelijk en was ik al 45 jaar oud. De paarden werden mijn rustpunt en zijn dit nog steeds.
Deze rust en ontspanning breng ik graag met mijn paarden over op jou! Trauma kan voor veel spanning zorgen wat soms al jaren opgeslagen is in ons lichaam en hoe mooi is het als je dat kunt “releasen” en steeds meer je rust en ontspanning in je lichaam gaat ervaren en ook al eerder herkenning plaats vindt als je een x getriggerd wordt. Er zullen altijd triggers in ons leven blijven, maar door sessie bij paarden kun je inzichten krijgen en op zoek gaan naar passende hulpbronnen voor jou! Mijn paarden en ik helpen je hier graag bij aangezien jij het waard bent!